DUTKOWSKI JÓZEF
Urodzony 3 listopada 1885 r.; pedagog, dydaktyk i doskonały organizator szkoły - dobre doświadczenia osiągnął w kierowaniu procesem dydaktyczno-wychowawczym i organizacją życia szkolnego.
W latach 1924-1933 piastował stanowisko dyrektora Gimnazjum im. M. Kopernika w Toruniu.
Do Wolsztyna przybył w 1933 r. i objął obowiązki dyrektora w Koedukacyjnym Gimnazjum. W 1934 r. przejął dla gimnazjum budynek po zlikwidowanym na skutek reformy Państwowym Seminarium Nauczycielskim. W sprawny sposób kierował i administrował zarówno szkołą, jak i utworzonym przy niej internatem.
Z początkiem II wojny światowej Dutkowski wraz z rodziną ewakuował się do centralnej Polski. Wrócił jednak do Wolsztyna już w październiku 1939 r. czyniąc starania u miejscowych władz niemieckich o otwarcie prywatnej polskiej szkoły średniej. W efekcie cała jego rodzina znalazła się w obozie dla wysiedleńców w Komorowie na przedmieściach Wolsztyna, a następnie została wywieziona do Generalnej Guberni. W kwietniu 1945 r. Józef Dutkowski przybył do Wolsztyna i ponownie objął stanowisko dyrektora Państwowego Gimnazjum i Liceum.
W 1948 r. reforma szkolnictwa wprowadziła Jedenastoletnią Szkołę Ogólnokształcącą stopnia podstawowego i licealnego. W Wolsztynie jej organizatorem był Józef Dutkowski, ponad to uczył łaciny, matematyki i języka niemieckiego. W procesie wychowawczym kładł nacisk na rozwój działalności organizacji młodzieżowych, na zajęcia pozalekcyjne i pozaszkolne.  Darzył opieką ZHP i chór szkolny. Interesował się wychowaniem fizycznym i sportem. Na emeryturze uczył języka łacińskiego w Niższym Seminarium Duchownym w Wolsztynie.
 
ROŻEK MARCIN
Urodził się 8 listopada 1885 r. w Kosieczynie koło Zbąszynia. Naukę zawodu rozpoczął w 1900 roku u sztukatora i kamieniarza Gimzickiego w Poznaniu. W 1904 r. otrzymał stypendium Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Niezamożnej Młodzieży im. Karola Marcinkowskiego, dzięki któremu podejmuje naukę w szkole rzemiosła artystycznego w Berlinie.
W latach 1905-1909 kontynuuje naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W latach 1910-1911 przebywał w Paryżu.
W Powstaniu Wielkopolskim Rożek walczył w oddziałach Ignacego Mielżyńskiego.
1 listopada 1919 r. z inicjatywy m.in. Marcina Rożka powstaje w Poznaniu Szkoła Sztuk Zdobniczych, w której artysta obejmuje kierownictwo wydziału rzeźby.
W 1934 r. Rożek na stałe przeniósł się do Wolsztyna, gdzie zamieszkał w wybudowanej według własnej koncepcji i bogato zdobionej własnymi rzeźbami willi.
We wrześniu 1939 r., po wkroczeniu Niemców do Polski, jest przez nich poszukiwany. Ukrywa się w Objezierzu, Poznaniu i Tarnowie Podgórnym, gdzie zostaje aresztowany w 1941 r. i osadzony w Forcie VII. W lipcu 1943 r. został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie zmarł w 1944 r.