KOCH ROBERT
Urodzony 11 grudnia  1843 r. w Clausthal, w górach Harcu w Niemczech. Studia uniwersyteckie w Getyndze rozpoczął na wydziale filozoficznym, ostatecznie ukończył studia medyczne. Podczas nauki zetknął się z anatomem Jakubem Henle, znawcą etiologii chorób zakaźnych – zwolennikiem hipotezy, iż wszelkie choroby zakaźne wywoływane są przez drobnoustroje.
W 1866 r. Robert Koch zdał egzamin na doktora medycyny /z najwyższym odznaczeniem!/ oraz państwowy egzamin uprawniający do wykonywania samodzielnej praktyki lekarskiej i akuszeryjnej.
W lipcu 1869 r. Koch przenosi się do Rakoniewic przejmując stanowisko lekarza wolnej praktyki i akuszera.
Władze niemieckie w uznaniu jego wiedzy powołały go w 1872 r. na stanowisko lekarza powiatowego, gdzie pozostał do 1880 r.
Podczas pobytu w Wolsztynie Koch podjął badania nad przyczyną szerzenia się zarazy wąglika, atakującego bydło i często zarażającego ludzi. Trzy lata później odkrył laseczki wąglika.
Po opuszczeniu Wolsztyna Robert Koch zostaje powołany na stanowisko współpracownika Urzędu Zdrowia w Berlinie, gdzie rozpoczyna pracę nad gruźlicą. W 1882 r. dokonuje odkrycia prątka gruźlicy, zwanego w medycynie - bacillus Koch.
W 1905 r. Koch otrzymał międzynarodową nagrodę Nobla za całokształt swej działalności naukowej.  
Zmarł w maju 1910 r. w Baden – Baden.
    
STURNY ANTONI
Urodził się 8 stycznia 1900 r. w Westfalii, po powrocie do ojczyzny wstępuje, jako ochotnik do oddziałów powstańczych i walczy w okolicach Wrześni.
W 1920 r. kończy Seminarium Nauczycielskie w Rawiczu, później w 1927 r. Wyższy Kurs Nauczycielski w Poznaniu – w zakresie wychowania fizycznego i śpiewu.  
W latach 1930 -1933 pełni funkcję kierownika publicznej szkoły powszechnej w Wolsztynie oraz kieruje wieczorową szkołą zawodową dokształcającą. Następnie w wyniku reformy oświaty w Wolsztynie nastąpił podział szkoły powszechnej nr 1 i nr 2. Antoniemu Sturnemu powierzone zostaje kierowanie szkołą nr 1.
Sturny był bardzo dobrym organizatorem, stworzył świetlicę dla młodzieży szkolnej, powstawały zespoły teatralne, śpiewacze, muzyczne i sportowe. Szczególną opieką otaczał harcerstwo.
Prezes Zarządu Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego; zastępca komendanta przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego na powiat wolsztyński. Wraz z wicestarostą Hassnym przygotowywał grupę dywersyjną na wypadek wkroczenia wojsk niemieckich na teren powiatu wolsztyńskiego. Podczas II wojny światowej dostał się do niewoli niemieckiej – uznany za „duchownego przywódcę walk przeciw niemczyźnie”, zakończonej tragiczną śmiercią.
W styczniu 1960 r. w Szkole Podstawowej nr 1 odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą pamięci ofiar hitleryzmu, na pierwszym miejscu widnieje nazwisko Antoniego Sturnego.
W październiku 1978 r. na budynku szkoły Podstawowej nr 1 umieszczono tablicę z popiersiem Sturnego.

ŻEGOCKI KRZYSZTOF
Urodzony w Rostarzewie; z początkiem XVII w. rodzina Żegockich przenosi się z dworskiej wsi Żegótki koło Strzelna do wioski w zachodniej Wielkopolsce. Ojciec Krzysztofa, Marcin, dzięki osobistym walorom i współpracy z magnackim rodem Opalińskich robi zawrotną karierę polityczną i dorabia się znacznego majątku. Siedzibą rodu stają się majątki pod Wolsztynem: Rostarzewo, Głodno, Gola, Dąbrówka i Gościeszyn.      
Krzysztof Żegocki sławę zdobywa w latach „potopu szwedzkiego”. Już trzy miesiące po zajęciu Wielkopolski przez Szwedów Żegocki dowodził 100-osobowym oddziałem złożonym z chłopów, mieszczan, później także szlachty. W okresie „potopu” Żegocki, jako pierwszy podjął zorganizowane działania partyzanckie przeciw Szwedom. Zwycięsko zaangażowany w walkach w okolicy Leszna i Wschowy, a także w odsieczy Częstochowy.
Zasługi bojowe Żegockiego w czasie wojno polsko – szwedzkiej rzutowały na późniejsze awanse życiowe i polityczne. Uczestniczył w pracach komisji rozgraniczającej Wielkopolskę od Brandenburgii i Śląska. Od króla otrzymał starostwo konińskie. Szybko awansował obejmując kolejno urzędy: chorążego, podkomorzego kaliskiego, wojewody inowrocławskiego, przez rok pełnił funkcję marszałka Trybunału Koronnego.
W połowie XVII w. doszedł do szczytu powodzenia i sławy – wszystko, co uzyskał zawdzięczał nie pochodzeniu magnackiemu, ale własnym zasługom.
Dwukrotnie żonaty, ojciec sześciorga dzieci. Po śmierci drugiej żony Żegocki zrezygnował z wszystkich zaszczytów, tytułów, majątków i przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce wyświęcony także na biskupa i również okazał się dobrym zarządcą diecezji, autorem zbioru kazań i niezłym znawcą literatury religijnej.
Życie zakończył w rodzinnym Gościeszynie, gdzie został prawdopodobnie pochowany.

przygotowała - K. Jęczmionka Gminne Centrum Informacji